Medium

Nie jestem fanką polskiego kina. Na palcach jednej ręki mogę wyliczyć ojczyste produkcje, które uważam za udane. A jeśli chodzi o zjawisko pt. „Polski Horror”, to albo jestem w tym temacie zupełnie do tyłu, albo takowe zjawisko to fikcja bądź totalny underground, z którym obeznani są tylko szczęściarze.
Ja niedawno zostałam wprowadzona w ich grono, zapoznając się z pierwszym polskim horrorem (dreszczowcem?), który prezentuje naprawdę wysoki poziom pod każdym względem, lecz jest nieznany wśród publiczności. A szkoda. Proszę państwa, „Medium”.
Film rozgrywa się w Sopocie za czasów hitlerowskich. Greta, siostra słynnego astrologa Ernesta Wagnera, nawiązuje kontakt z medium o niespotykanej mocy. Nie jest w stanie go zlokalizować. Odkrywa tylko, iż jest on śmiertelnie chory, a także zawładnął umysłami trojga ludzi. W tym samym czasie komisarz Selin zaczyna zajmować się sprawą ataku na Andrzeja Orwicza, właściciela hotelu. Głównym podejrzanym jest jeden z lokatorów w hotelu, który ostatnimi czasy nie potrafi wytłumaczyć, dlaczego opuszcza w nocy swój pokój. W trakcie śledztwa Selin dowiaduje się, ze pewna nauczycielka co noc kradnie z muzeum drogocenną suknię, po czym odnosi ją na miejsce. Wtedy także mężczyzna w białym kapeluszu przyjeżdża z Warszawy do Sopotu, lecz nie wie nawet w jakim celu. Sam komisarz zauważa u siebie dziwne zachowania – co rano budzi się w koszu na plaży zamiast w domu. Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej, gdy mężczyzna w białym kapeluszu odwiedza Ernesta, który przepowiada mu śmierć tego samego dnia. 
Moja opinia na temat filmu może być lekko wypaczona z powodu fatalnych warunków, w jakich przyszło mi oglądać „Medium”. Czego jednak mogę być pewna to niesamowitego klimatu i niepokoju, który uderzał z ekranu. Do dzis cieżko mi uwierzyć, ze Polakom (brawa dla Koprowicza) udało się to osiągnąć. A wszystko to dzięki fantastycznej grze aktorskiej i ciekawym plenerom. Sceny w żółwim akwarium najbardziej zostają w pamięci.
Co do scenariusza – może na tle swiatowym nie jest on specjalnie oryginalny, lecz z całą pewnością dopracowany. Wszystkie szczegóły historii świetnie przeplatają się ze sobą, a opowieść stopniowo i logicznie zaczyna nabierać sensu. Dodatkowego smaczku dodaje tu obecny nazizm (aspirant Krank, który udaje pomocnika komisarza, a w rzeczywistości donosi na niego) i paranormalne zjawiska, w które wierzono wiele lat temu.
No i ostatnia ważna sprawa – zakończenie. To co najłatwiej można zepsuć, Koprowiczowi wyszło wyśmienicie. Nie liczcie na happy end, ani jasno postawioną sytuację.
Niestety nawet w takiej produkcji muszą znaleźć się złe strony. W tym przypadku – montaż. Ja rozumiem, że w latach 80. ludzie nie rozumieli jeszcze, że kadr rozpoczynający się w miejscu cięcia poprzedniego to fatalne rozwiązanie, które nigdy nie wypala, ale mimo to psuje to wrażenie.
Mogę śmiało ocenić „Medium” tak jak filmy z całego świata, jako że poza Polską, jest on bardzo ceniony. No. Nareszcie znalazłam polską produkcję, z której mogę być dumna.

8/10